Even acclimatiseren

Gooodmorning mensen,

Ik heb toch maar even een reisblog aangemaakt voor degene die dit leuk vinden. En eerlijk gezegd wil ik ook wel even heel graag delen in wat voor situaties ik al terecht ben gekomen. Want aangestaard worden het was in zuid-Amerika niks in vergelijking met hier. Oke en ik heb een treinreis van zo'n 8uur voor de boeg dus dit is ook een beetje zelf entertainment!

M'n vlucht verliep allemaal voorspoedig. Ik vloog met Qatar Airways en inderdaad zoals ik al verwacht had net wat luxer dan gemiddeld. Op Doha moest ik overstappen, nog best wel even haasten want ik had een krap uurtje om over te stappen. Tijdens deze vlucht had ik een indo naast me zitten die 10 maanden op een cruiseschip had gewerkt, hij sprak daardoor best een woordje Engels dus best gezellig om zo nu en dan te kletsen. Haha en onze irritaties uit te spreken naar elkaar over die man met die heeel erg vervelende hoest die achter me zat. En constant(dat leek dan) als ik probeerde te slapen enorme hoestbuien had in mijn oor terwijl mijn hoofd tegen het raam lag. De zak! Maar oke nog even fb uitgewisseld en hem veel succes en plezier gewenst met het weerzien van z'n familie. Hij had er zo'n zin in, mooi om te zien.

Aangekomen op het vliegveld een taxi geregeld(blue bird, een gecertificeerde taxi) en doorgereden naar het hostel. Eerste indruk was meteen al, jeetje wat een verkeer en wow toch meer armoede dan ik van tevoren had gedacht. Veel golfplaten hutjes, veel afval en dunne zwerfkatjes met een heel kort staartje of zelfs geen. En net als in Guatemala overal kleine brandjes om het afval weg te werken. Aangekomen bij het hostel dacht ik dat de chauffeur me wilde afzetten, hij berekende me meer dan er op de meter stond. Er kwam iemand van het hostel bij en die legde uit dat ik een extra airportfee moest betalen. Nou oke vooruit, maar ik dacht wel hallo ik ga me niet nu al laten afzetten. Dat gebeurt wel makkelijk denk ik, want heel fijn geen een van de taxichauffeurs spreekt Engels. Naar binnen gegaan, en meteen al even gesocialized met een kerel uit m'n dorm(lees een dikke zwetende indo die 10 jaar in Canada heeft gewoond dus goed Engels sprak en verder aardig was maar nu maar niet stopt met whatsappen-_-'). Hij wist wel wat plekken waar je goed kon eten. Daar gingen we met de bus naartoe, oh mijn god toen begon het avontuur. Aangestaard worden to the max. Ik stond en op een gegeven moment waren alle gezichten mijn kant opgedraaid. Naja aanvaarden maar dat je nou eenmaal opvalt. Zelfs in je lange broek met t-shirt(35graden) wordt je aangestaard. Dus heb vandaag ook maar besloten dat ik gewoon een korte broek aantrek en ik ga naar yogja waar het meer toeristisch is. Michael was z'n naam, van die indo. Hij nam me ergens mee naartoe waar we lekker sotosoep hadden gegeten. Lekker lekker zeggen ze trouwens hier, is blijkbaar nog een overblijfsel vanuit de tijd dat Nederland hier was. En ook rijsttafel, ik stond wel even raar te kijken toen ik dat las. Maarja toen het me uitgelegd werd was het ook wel logisch. In de bus overigens werd Michael weg gestuurd want hij zat blijkbaar in het vrouwen gedeelte. Hij moest naar de mannenafdeling. Super aardige gast, hij heeft me die avond goed geholpen met het uitzoeken van m'n trein de volgende dag. Na nog een bezoekje aan de mall gingen we terug, ik was aardig kapot en viel al bijna in slaap in de bus.

Bandung, was m'n volgende stop. Vanaf Jakarta drie uur met de trein dus goed te doen gelukkig. Aangekomen daar wilde ze me allemaal een taxi aanbieden: eindstand 'ga maar lopen' zei eentje er. Uuh ja hallo ik weet niet hoe, rechtdoor zei die. Naja 100 meter verderop was een kruising dus daar was het waarschijnlijk al fout gegaan. Gelukkig was er een schattig oud mannetje die wel wist waar het was en me daar naartoe ging brengen met z'n tuctuc(of hier heten die dingen anders, alleen geen idee hoe). Oooohw wat voelde ik me ongemakkelijk, hij hard fietsen en ik met m'n backpack op m'n gat zitten. Maar ik mocht echt niet gaan lopen terwijl hij z'n longen uit z'n lijf trapte de berg op. Bij het hostel aangekomen heb ik hem dan ook maar even extra beloond en misschien ook vooral om daarmee m'n eigen schaamte een beetje weg te vegen. Omg het leek wel alsof er niemand was in dat hostel op een paar Indonesiërs na die daar werkten. Gelukkig verbleven er in mijn dorm twee gasten. Helaas eentje was er ziek en eentje was aan het vasten, gewoon om het uit te proberen. Dus arghh dat betekende alleen erop uit, op zoek naar voedsel. Dat vond ik wel een dingetje hoor, 'alleen eten'. Na mezelf moed te hebben ingepraat ben ik erop uitgegaan en was ik uiteindelijk trots op mezelf dat ik de drempel van het alleen ergens eten had overwonnen. Zo moeilijk was dat toch ook allemaal niet, heb het groter gemaakt in m'n hoofd.

De volgende dag had ik een Tour geboekt via het hostel, achterop de motorbike langs een aantal highlights van Bandung. Achterop de motorbike met heeerlijk de wind ik m'n gezicht, oh nee ik bedoel Smog in m'n gezicht. M'n driver sprak helaas niet al te goed Engels dus veel communiceren met handen en voeten. Wat een avontuur achterop die motorbike, links inhalen, rechts inhalen kan allemaal. Hele families op de motorbike kan allemaal! Met je kar met voedsel rustaggh oversteken terwijl het spits is en seinen dat het verkeer langzaam moet rijden, kan allemaal! Bij het eerste punt kawah putih aangekomen, een kratermeer. Moest ik nog een stukje met een shuttle naar boven. Daar werd ik tussen een busje vol met Indo's in gesqeezed. Allemaal meteen vriendelijk lachen, in het Indonesisch lullen en zoals ze al snel merkten kon ik dat niet verstaan. De jongste van het stel kon een beetje Engels en jaa hoor m'n eerste foto ervaring, hij wilde met Mij op de foto. Ach prima eentje kan geen kwaad dacht ik. Toen ik verder liep naar het meer wat overigens echt heel erg mooi was, wilden steeds meer mensen met me op de foto. Het leek wel alsof ik de attractie werd ipv dat meer. Sommigen werden echt smekend, please please miss. Jeetje mensen doe normaal ik ben ook maar een mens. Op een gegeven moment heb ik echt nee verkocht want ik kon niet eens meer normaal verder lopen. En dat moest ik wel een beetje met pijn in m'n hart doen, want ja ik was wel met al die anderen op de foto geweest en dan net niet met hun. En dan mag je hele beteuterde gezichtjes van jonge schoolmeisjes aanschouwen. Maarja ik bleef aan de gang, dus nee. Bij het meer wat rondgelopen, foto's gemaakt en toen weer terug maar m'n driver. Terwijl ik de trap op liep hoorde ik miss/mister mister mister. Ik dacht oh dat is dan niet tegen mij, haha wat bleek wel dus. Ik was blijkbaar zo'n giant dat ze me mister noemde. Of ze wisten het verschil niet tussen miss en mister. Ze waren me helemaal achterna gerend voor nog een foto, oke vooruit. Wederom ook de schooljongentjes terug in het busje naar beneden wilden met me op de foto. Ik zat voorin en eentje kwam naast de deur staan en maakte gewoon lekker stiekem een selfie. Hoppeta camera in m'n smoel, toen heb ik hem toch echt even duidelijk gemaakt dat die dat kon vragen. Of naja 'duidelijk' in zoverre hij het kon verstaan. Hij had waarschijnlijk the guts niet en wilden denk ik even laten zien hoe stoer die was, de meesten vroegen het wel netjes. Hahaha ook nog opmerkingen vanuit achterin, 'baby baby, where you from' en dan als ik om keek allemaal giechelen. Oh oh de stoertjes. Beneden aangekomen terug naar de motorbike, geen scooter dus daar kwam ik pas aan het eind van de dag achter toen ik het al die hele dag verkeerd had gezegd. Volgende stop de theeplantages, foto's gemaakt en door naar de natural springs. Warm water waar je jezelf in kon badderen. Nou ik vond het allemaal niet zo denderend en het stonk ook nog is, dus heb even met m'n voeten erin gestaan. Toen door naar het laatste punt, de aardbeivelden. Leuk om te zien, niet heel bijzonder. Wat aardbeitjes geplukt en weer door gegaan. Ondertussen hebben we nog ergens langs de weg wat gegeten, echt te goedkoop voor nog geen euro had ik nasi goreng. Haha en het mocht een beetje pittig zijn, oeeehhh nou ik kan best tegen pittig maar dit brandde aardig de bek uut. Ik heb toen ook nog een beetje Indonesische les gehad, Terima Kasih(bedankt), Selemat makan(eet smakelijk, dat wist ik toevallig al) en apa kabar(alles goed). Al met al een nuttig cultureel dagje waarin ik mezelf best in akward situaties heb bevonden. Maar dat is ook wel weer het mooie van reizen, je onderneemt dingen die je normaal gesproken niet zo snel of gewoon niet zou doen.

Terug in het hostel was er een Canadees meisje die wel meer over de Tour wilde weten. Toen ze m'n foto's zag was ze overtuigd. Later ben ik met haar en nog een paar andere meiden waarvan een Nederlandse uit Utrecht, ergens bij een tentje op straat wat wezen eten. Allemaal overleefd, geen buikgriep tot zover. Yes! Nu zit ik in de trein naar Yogjakarta en zal ik vanavond met een ex-collegaatje van Rach(vriendin van mij) die in yogja woont meeten. Heel chill want zij kan me de ins en outs vertellen over yogja en ook gewoon heel gezellig natuurlijk:)!


Selamat tinggalll, doeiiii